Rwanda!
Door: evainethopia
10 Februari 2012 | Ethiopië, Addis Abeba
Wachtend in het vliegtuig om op te stijgen, het Rwanda avontuur zit er alweer op! Het was een ware onvergetelijke ervaring, de meer dan 1500 fotos die we samen hebben getuigen hiervan!
Kigali is een wonderlijk mooie stad. Het is bewonderingswaardig hoe de stad die eens toneel was van een gruwelijke genocide in de afgelopen 17 jaar zo’n ontwikkeling heeft doorgemaakt. Het is groen, schoon, mooi aangelegd en bovenal veilig. In tegenstelling tot Addis, zijn er nauwelijks bedelaars te bespeuren. De grote rijbanen gescheiden door een rij met palmbomen, geven je het idee in een subtropisch vakantieoord te verkeren. Mooi om te zien, zeker omdat veel mensen toch een minder goed beeld hebben van Rwanda sinds 1994. Natuurlijk kent de hoofdstad ook zijn minder florissante wijken, maar het gevoel blijft onveranderlijk.
Het is nauwelijks te beschrijven wat een impact de reis in Rwanda op mij/ons heeft gehad. Zoals de meesten van jullie weten ging ik er heen met een doel: samen met andere bestuursleden van Mukomeze gingen we onze partnerorganisatie in Rwanda, Solace Ministries, bezoeken als ook de vrouwen en de projecten die we via de stichting sponsoren. Onze stichting zet zich specifiek in voor vrouwen die slachtoffer zijn van seksueel geweld tijdens de 1994 genocide in Rwanda, terwijl onze partnerorganisatie Solace Ministries zich breder inzet voor weduwen en wezen als gevolg van de genocide.
De gruwelijkheden van de genocide kende ik al via de verhalen, films, boeken en documentaires die ik gezien, gelezen en gehoord had. Maar oog in oog staan met de gevolgen van deze alles verwoestende genocide is een hele andere ervaring. Geen boek kan het gevoel teweeg brengen dat praten met vrouwen die al hun kinderen, familieleden, vrienden, kennissen en bezittingen zijn kwijtgeraakt en daarnaast ook nog op brute wijze zijn verkracht en/of verminkt doet.
Het bezoek aan verschillende herdenkingsmonumenten was zo indrukwekkend en emotioneel zwaar. Eerst bezochten we twee kerken in Ntarama en Nyamata, waar mensen hun toevlucht zochten omdat ze dachten in het huis van god veilig te zijn. Duizenden mensen vonden daar echter de dood. En wat voor één. Afgeslacht als beesten, baby’s tegen de muur doodgeslagen, vrouwen verminkt. De kleding van degene die daar de dood vonden, liggen opgestapeld in de kerken, om enigszins te kunnen visualiseren om hoeveel mensen het werkelijk ging. Want hoe kun je zoveel dode mensen voorstellen?
Het meest zwaar was Murambi: een school waar op 1 dag 50.000 mensen zijn vermoord. Wat deze plek zo anders maakt als de voorgaande is dat hier de overhead op een hele bijzondere, indrukwekkende manier de gruwelijkheid van de tragedie heft willen laten zien: 2000 lichamen zijn gepreserveerd in de kleine klaslokalen om een kleine indruk te geven van wat er zich daar heft afgespeeld. Lokaal na lokaal liggen de lichamen, groot en klein, heel klein. Beschadigen in de schedels, afgebroken botten, in houdingen die erop wijzen dat ze de aanval nog probeerde af te weren….. Ik heb alleen maar gehuild, gehuild en gehuild. Hoe kan haat zich zo ontwikkelen dat mensen zich als beesten tegen hun medemensen keren, omwille van een andere etniciteit?
Het is ongelofelijk hoe sterk deze vrouwen zijn, ondanks deze verschrikkelijke, verwoestende 100 dagen in hun leven. Het is geweldig te zien hoe ze, via Solace Ministries, gemeenschappen van weduwen en wezen vormen om als een familie voor elkaar het leven weer tegemoet te zien. Ze te zien, zingend en dansend, dankbaar voor wat we voor hen hebben kunnen betekenen, het is hartverwarmend.
Natuurlijk wist ik dat we goede dingen deden door individuele vrouwen te sponsoren en projecten te financieren (zoals het mogelijk maken om vrouwen naar de universiteit te laten gaan, inkomens generende activiteiten, het mogelijk maken van een fruitgaard, pinda project, et cetera) maar door zo met eigen ogen te zien dat we met het bescheiden aandeel dat we tot nu toe hebben kunnen leveren, zo’n verschil te kunnen maken in het leven van vrouwen die geen toekomst meer zagen, is werkelijk de grootste waardering die ik gehad heb tot nu toe voor iets wat ik heb ondernomen.
Ik ben trots en blij dat ik onderdeel uitmaak van zo’n geweldige stichting en ik wou dat ik aan iedereen zou kunnen overbrengen hoe belangrijk het is deze vrouwen te steunen, zelfs met de kleinste bijdrage mogelijk. Als jullie eens konden voelen wat wij deze 10 dagen hebben meegemaakt… dan zou de output van de stichting in 1 dag verdubbelen.
Solace Ministries, opgericht door Jean Gakwandi, is een organisatie die niet alleen de weduwen en wezen bij elkaar brengt, maar ook counseled en probeert hun leven weer op de rit te krijgen. Jean, zelf een genocide overlevende, is een prachtig mens, die leeft voor zijn organisatie en de weduwen en wezen die ze ondersteunen. Gedurende de 10 dagen heb ik hem alleen maar in de weer gezien. Hij ademt Solace Ministries. En dan Mama Lambert, de counselor van Solace Ministries. Een vrouw die vele van haar kinderen en man verloor tijdens de genocide, zwaar getraumatiseerd was en nu een ware rots in de branding is voor al de mensen die Solace Ministries onder haar hoede heeft. Ze kent ze één voor één persoonlijk, hun verhalen, hun leed en hun behoeften. Mensen staan de hele dag in de rij om met haar te kunnen praten. Een groter moederhart ben ik nog nooit tegengekomen. Jean en Mama Lambert, de vader en moeder van Solace Ministries. Samen met het hele team, het is een geschenk met hen samen te werken.
Solace Ministries heft sinds kort ook een kliniek in Kabuga. Hevig onderbemand en met oude apparatuur hebben ze daar de zorg toegewezen gekregen voor 20 000 mensen in de nabijgelegen gemeenschap. Ook al kan Solace de mensen niet veel betalen, en hebben ze moeite het hoofd boven water te houden, de positiviteit en gedrevenheid van het personeel heeft me geraakt.
Wat zijn wij dat in NL toch kwijtgeraakt, het geven vanuit je hart, zonder daarvoor iets terug te verlangen.
Ik ben zo blij dat ik deze 10 geweldige, inspirerende dagen heb mee mogen maken en al helemaal met de even zo bijzondere mensen die met me mee waren: Anne-Marie, Freek, Annemarie en Pinar. We hebben veel gehuild maar ook heel veel gelachen, ik had geen betere mensen kunnen bedenken om dit avontuur meet te beleven!
Kigali is een wonderlijk mooie stad. Het is bewonderingswaardig hoe de stad die eens toneel was van een gruwelijke genocide in de afgelopen 17 jaar zo’n ontwikkeling heeft doorgemaakt. Het is groen, schoon, mooi aangelegd en bovenal veilig. In tegenstelling tot Addis, zijn er nauwelijks bedelaars te bespeuren. De grote rijbanen gescheiden door een rij met palmbomen, geven je het idee in een subtropisch vakantieoord te verkeren. Mooi om te zien, zeker omdat veel mensen toch een minder goed beeld hebben van Rwanda sinds 1994. Natuurlijk kent de hoofdstad ook zijn minder florissante wijken, maar het gevoel blijft onveranderlijk.
Het is nauwelijks te beschrijven wat een impact de reis in Rwanda op mij/ons heeft gehad. Zoals de meesten van jullie weten ging ik er heen met een doel: samen met andere bestuursleden van Mukomeze gingen we onze partnerorganisatie in Rwanda, Solace Ministries, bezoeken als ook de vrouwen en de projecten die we via de stichting sponsoren. Onze stichting zet zich specifiek in voor vrouwen die slachtoffer zijn van seksueel geweld tijdens de 1994 genocide in Rwanda, terwijl onze partnerorganisatie Solace Ministries zich breder inzet voor weduwen en wezen als gevolg van de genocide.
De gruwelijkheden van de genocide kende ik al via de verhalen, films, boeken en documentaires die ik gezien, gelezen en gehoord had. Maar oog in oog staan met de gevolgen van deze alles verwoestende genocide is een hele andere ervaring. Geen boek kan het gevoel teweeg brengen dat praten met vrouwen die al hun kinderen, familieleden, vrienden, kennissen en bezittingen zijn kwijtgeraakt en daarnaast ook nog op brute wijze zijn verkracht en/of verminkt doet.
Het bezoek aan verschillende herdenkingsmonumenten was zo indrukwekkend en emotioneel zwaar. Eerst bezochten we twee kerken in Ntarama en Nyamata, waar mensen hun toevlucht zochten omdat ze dachten in het huis van god veilig te zijn. Duizenden mensen vonden daar echter de dood. En wat voor één. Afgeslacht als beesten, baby’s tegen de muur doodgeslagen, vrouwen verminkt. De kleding van degene die daar de dood vonden, liggen opgestapeld in de kerken, om enigszins te kunnen visualiseren om hoeveel mensen het werkelijk ging. Want hoe kun je zoveel dode mensen voorstellen?
Het meest zwaar was Murambi: een school waar op 1 dag 50.000 mensen zijn vermoord. Wat deze plek zo anders maakt als de voorgaande is dat hier de overhead op een hele bijzondere, indrukwekkende manier de gruwelijkheid van de tragedie heft willen laten zien: 2000 lichamen zijn gepreserveerd in de kleine klaslokalen om een kleine indruk te geven van wat er zich daar heft afgespeeld. Lokaal na lokaal liggen de lichamen, groot en klein, heel klein. Beschadigen in de schedels, afgebroken botten, in houdingen die erop wijzen dat ze de aanval nog probeerde af te weren….. Ik heb alleen maar gehuild, gehuild en gehuild. Hoe kan haat zich zo ontwikkelen dat mensen zich als beesten tegen hun medemensen keren, omwille van een andere etniciteit?
Het is ongelofelijk hoe sterk deze vrouwen zijn, ondanks deze verschrikkelijke, verwoestende 100 dagen in hun leven. Het is geweldig te zien hoe ze, via Solace Ministries, gemeenschappen van weduwen en wezen vormen om als een familie voor elkaar het leven weer tegemoet te zien. Ze te zien, zingend en dansend, dankbaar voor wat we voor hen hebben kunnen betekenen, het is hartverwarmend.
Natuurlijk wist ik dat we goede dingen deden door individuele vrouwen te sponsoren en projecten te financieren (zoals het mogelijk maken om vrouwen naar de universiteit te laten gaan, inkomens generende activiteiten, het mogelijk maken van een fruitgaard, pinda project, et cetera) maar door zo met eigen ogen te zien dat we met het bescheiden aandeel dat we tot nu toe hebben kunnen leveren, zo’n verschil te kunnen maken in het leven van vrouwen die geen toekomst meer zagen, is werkelijk de grootste waardering die ik gehad heb tot nu toe voor iets wat ik heb ondernomen.
Ik ben trots en blij dat ik onderdeel uitmaak van zo’n geweldige stichting en ik wou dat ik aan iedereen zou kunnen overbrengen hoe belangrijk het is deze vrouwen te steunen, zelfs met de kleinste bijdrage mogelijk. Als jullie eens konden voelen wat wij deze 10 dagen hebben meegemaakt… dan zou de output van de stichting in 1 dag verdubbelen.
Solace Ministries, opgericht door Jean Gakwandi, is een organisatie die niet alleen de weduwen en wezen bij elkaar brengt, maar ook counseled en probeert hun leven weer op de rit te krijgen. Jean, zelf een genocide overlevende, is een prachtig mens, die leeft voor zijn organisatie en de weduwen en wezen die ze ondersteunen. Gedurende de 10 dagen heb ik hem alleen maar in de weer gezien. Hij ademt Solace Ministries. En dan Mama Lambert, de counselor van Solace Ministries. Een vrouw die vele van haar kinderen en man verloor tijdens de genocide, zwaar getraumatiseerd was en nu een ware rots in de branding is voor al de mensen die Solace Ministries onder haar hoede heeft. Ze kent ze één voor één persoonlijk, hun verhalen, hun leed en hun behoeften. Mensen staan de hele dag in de rij om met haar te kunnen praten. Een groter moederhart ben ik nog nooit tegengekomen. Jean en Mama Lambert, de vader en moeder van Solace Ministries. Samen met het hele team, het is een geschenk met hen samen te werken.
Solace Ministries heft sinds kort ook een kliniek in Kabuga. Hevig onderbemand en met oude apparatuur hebben ze daar de zorg toegewezen gekregen voor 20 000 mensen in de nabijgelegen gemeenschap. Ook al kan Solace de mensen niet veel betalen, en hebben ze moeite het hoofd boven water te houden, de positiviteit en gedrevenheid van het personeel heeft me geraakt.
Wat zijn wij dat in NL toch kwijtgeraakt, het geven vanuit je hart, zonder daarvoor iets terug te verlangen.
Ik ben zo blij dat ik deze 10 geweldige, inspirerende dagen heb mee mogen maken en al helemaal met de even zo bijzondere mensen die met me mee waren: Anne-Marie, Freek, Annemarie en Pinar. We hebben veel gehuild maar ook heel veel gelachen, ik had geen betere mensen kunnen bedenken om dit avontuur meet te beleven!
-
10 Februari 2012 - 14:34
Lars Van Lier:
Indrukwekkend verslag, ook goed om te horen dat het daar nu relatief goed gaat na alle ellende. En wat een prachtig werk van jullie stichting voor deze bijna vergeten groep vrouwen. Is weer iets om aan te denken als we hier weer klagen over een "crisis "..... -
10 Februari 2012 - 17:55
Marvis:
hallo alles goed ik zit op mijn werk en dianne zit mij te vervelen maar alles goed met ik zal thuis jou verhaal lezen. ik had jou gebeld bleek iemand anders jou telefoon opgenomen. ik probeer jou zondag te bellen.
gr mom -
10 Februari 2012 - 19:00
Christine:
Hoi Eefje,
Wat een ervaring moet Rwanda zijn geweest. Bij het zien van de foto's en bij het lezen van je verhaal lopen bij mij de tranen al over de wangen. Heel veel plezier en succes nog met je onderzoek in Addis en tot over een dag of 50.
Groetjes, Christine -
11 Februari 2012 - 00:35
Patricia:
Jeetje wat een verhalen, wat n impact moet dat geven zeg... Vette kippenvel..
Love you! X Patricia -
11 Februari 2012 - 00:36
Patricia:
Jeetje wat een verhalen, wat n impact moet dat geven zeg... Vette kippenvel..
Love you! X Patricia -
11 Februari 2012 - 10:18
Fay Van Eeuwijk:
Hee Eef,
Wow echt indrukwekkend zeg,
Ik zou graag een keer de foto's komen bekijken als dat mag!
Dikke kus,
-
11 Februari 2012 - 13:15
Annemarie:
Wow Eefje, wat heb je onze reis mooi omschreven, precies de juiste woorden!! Ik mis je echt heel erg! Veel plezier nog in Addis, ik ben bijna bevroren... ;-) -
11 Februari 2012 - 19:04
Pinar:
Als iemand me vraagt hoe ik het heb gehad in Rwanda, verwijs ik naar jouw blog: zo treffend omschreven!
Hoop dat je het gezellig hebt met Marieke :)
Liefsxx Pien -
11 Februari 2012 - 19:24
Walther:
Hallo Eefje , Je zit er vol in ,dat is zo wel duidelijk ! Het hele verhaal is even onwaarschijnlijk als waar,dat beaam je nu zelf ! Verschrikkelijk,maar ook verschrikkelijk goed om te zien hoeveel veerkracht mensen kunnen hebben ! Een goedvoorbeeld voor allen !
Until the next ! Hartelijkst W@lther ! -
12 Februari 2012 - 11:39
Ilonk:
He lieverd,
Wow.....
En verder: gefeliciteerd met je verjaardag!!
Heb al een paar keer geprobeerd te bellen maar krijg je steeds niet te pakken :-(
Misschien via skype...
Kuss -
12 Februari 2012 - 12:59
Francine, (zus Van):
Goh Eefje, mooi en indrukwekkend, je bent goed bezig en brengt alles mooi onder de aandacht. -
14 Februari 2012 - 12:14
Margot:
Mooi om te lezen en het bestuur Mukomeze zal zich nu nog harder voor Solace Ministries inzetten denk ik zo. Ik ben blij om Mukomeze donateur te zijn :) -
14 Februari 2012 - 19:03
Ingrid, Je Buufje:
Lieve Eefje,
Ik ben er stil van, brok in mijn keel, tranen in mijn ogen, zoveel betrokkenheid, liefde, warmte wat ik voel bij jou woorden .Ik ben kei trots op je !!!!
Ik vind het geweldig hoe je dit alles ervaard, verwoord en overbrengt naar ons, wij in dit koude kikkerlandje die daar inderdaad nog heel veel van kunnen leren.
Ik ben blij dat ik je heb leren kennen, zal ook blij zijn als je weer terug bent en je met open armen kan ontvangen!
Want een ding is zeker dat verdien je van ons allemaal !
Pas goed op jezelf !
'Love You, liefs Ingrid
-
14 Februari 2012 - 19:41
Ivonne:
Hoi Eefje, ik had al gehoord van de situatie die jij beschrijft en ik kan me voorstellen dat het heel indrukwekkend is en dat je hebt moeten huilen. Dit houdt niemand droog denk ik. Goed dat jullie daar zoveel goed werk kunnen doen. De manier waarop je het beschrijft leest ook heel fijn en ik heb me mee laten nemen naar je situatie daar door jou schrijfkunst. Ik denk dat je nog hel wat meer te vertellen hebt als je terugkomt en hoop dat ik naar je verhalen mag luisteren. Ik wens je verder nog heel veel sterkte daar en toch ook nog heel veel plezier. groetjes van ons Ivonne en Maurice en Naomi en natuurlijk ons pap -
14 Februari 2012 - 20:04
Papa:
En de wereld keek toe toen dit gaande was, geen westerse economische belangen (lees olie) waren in het geding, afschuwelijk. Ik kan het me herinneren als de dag van gisteren.
Hier bewijst de mens zijn innerlijke kracht, als er maar perspectief geboden wordt. En daar ligt een opdracht voor ons!
Een indrukwekkend verslag, je hebt het ontroerend weergegeven, ook mijn tranen hebben zich verenigd met die van jullie.
XXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
